Zincirkıran

"... Annesinin tutumu yüzünden tehlikeli bir ormana dönüşen lunaparktan ve araba
şeklindeki canavarlardan kurtulmak için dehşete kapılan Cumali, ellerini açarak annesine
bakarken ne yapması gerektiğini bilemiyordu. Sağından solundan çarpan arabaların arasında
sıkıştığından tam anlamıyla bir çıkmazı yaşıyordu. Bu hal karşısında kaşlarını çatan annesi, "Ne ellerini açıp duruyorsun Cumali!" diye sesleniyordu, "Bana bakma öyle. Ellerini açıp
duracağına önündeki direksiyonu tutsana!.." İkide bir arkasından önünden vuran arabaların
şiddetiyle sarsılan Cumali önündeki direksiyonu göremiyordu. Nasıl görsündü ki, onun
derdine çare oyuncak arabaya monte edilen bu direksiyon değildi ki. O, suçlu gözlerle sağına
soluna bakınırken kendi direksiyonunu arıyordu. Benliğinin kumandasının başkalarının
elinde olmasına katlanamadığı için gözleri bulanmış, dudakları börtmüştü. Diğer çocukların
gülüşleri ve mekanik gürültüler yüzünden ağlayışını da duyan yoktu..."