Zaman Geçtikçe

Yine böyle bir havanın, bizi yine böyle esir aldığı, 16 yıl öncesinden başlıyor
benim hikayem...
O gün, rüzgârın kulak tırmalayan uğultusu, soğuğun bedenimi şimdi
üşüttüğü kadar, ruhumu üşütüyordu!
O zamanki kışlar, sanki çok daha sert geçiyordu. Üç dört gün aralıksız
yağan kar, köy içindeki yolları kapatıyor, köy çeşmesi de dahil, bütün sular
donduğu için, hayvanlarımıza, karları eriterek elde ettiğimiz suyu içirebiliyorduk!
Köyümüzün ilçeyle ve diğer köylerle olan ulaşımı birkaç günlüğüne kesiliyordu
haliyle.
Bilirsin, kış vakti günler zaten kısacıktır! Akşam, göz açıp kapayıncaya
kadar çöküyor. Akşamları yemekten sonra, erkekler kahveye, kadınlar da yakın
komşularına oturmaya giderler.
Yaz ayları daha farklı yaşanır tabi ki köyde. Çift-çubuk işleri köylünün bütün
zamanını alır. Yediden yetmişe herkesin yapacak bir işi, mutlaka olur!
Sen köy yaşamını bilir misin demeyeceğim. Bilsen de içinde olmadığın;
kendini ait hissedemediğin ortamı, sana ancak tarif edebilirim dostum!
Köyde yaklaşık herkes çiftçidir. Okul saatleri dışında, çocuklar bile...
Büyükler, küçükler, çocuklar, yaşlılar; hemen hepsi bir işin ucundan tutar. Akşam olurken, zaten yorgun bedenler, daha akşam yemeğini yedikten sonra fazla
direnemez; uykuya yenilirler...