Yağmur Çiselerken Ağlamak Daha Kolaydı

YAĞMUR ÇİSELERKEN Yağmur çiseliyordu, sen gidiyordun. Ben ağlıyordum, kimse bilmiyordu... Sen de sevdayı tatmıştın belli belirsiz. Bense yüreğimden vurulmuştum apansız. Yağmur çiseliyordu, sen gidiyordun... Ben bir onulmaz yarayı alıp giderken. Görünmez bir el, yanaklarımı siliyordu. Belki bir gün, belki bir gün, diyordu... Görünmez el, hiç ama hiç görünmüyordu. Eller çaresiz, gözler ümitsiz, kalp kimsesizdi. Yüreğimi prangalara vurmuştu. Bir tarifsiz yalnızlığa alıp götürüyordu... Yağmur çiseliyordu, gözlerimle beraber. Ya ben yağmura. Ya da yağmur bana eşlik ediyordu... ...Ve sen gidiyordun. Yürek gidiyordu ağır yaralı, vurgundu... Yağmur dinmişti neden sonra, güneş doğmuştu. Gözlerimdeki o yağmur neden dinmiyordu' Bir görünmez el yanaklarımı siliyordu. Ve hâlâ, ´belki bir gün, belki bir gün´, diyordu...