Talep

Yaprakların sararmaya yüz tuttuğu mevsim dönümlerinde, yere birer birer düşen
yapraklar, bir han misali gelip geçtiğim şu fani dünyanın içinde geçici bir varlık olduğumu
hatırlatıyordu bana. Elbette bizler için her şey doğmakla başlıyordu. Adım adım göç etmeye
yürüdüğümüz bu dünyanın taşlı ve tozlu yollarında, ömrümüzden geçip karşımıza çıkan
güzel insanlar bize dostluk ediyordu. Nasıl bir insan olduğumuzu da onlar gösteriyordu.
Öyle ki dostu ne ise insanın, bahtı da ona çıkıyor sonbaharın yağmurlarında ve onlarla
anılıyor bir ömrün sonundaki kutlu hatıralar.
Allah yoluna iyi insanlar çıkarsın duası hala var bu memlekette. Umutlarım hep diri,
yolsuzlukların olmadığı ve güzel hayallere daldığım beyhude ömrümde. Mevsimler iki
bahar arasında geçiyor hissettirmeden ve acımadan sevdiceğimin yüzündeki çizgiye. Bir
posta treni sanki bu ömür; her mevsimde farklı renkteki ağaç yapraklarına değen ve geçtiği
istasyonlarda oynayan istasyon çocuklarının umutlarına dokunan...
Bazen bir zarif şair değip de geçiyor içimden, kanayan kılcal damarlarımdan ve bir rüzgâr
estiriyor gönlümün uçsuz bucaksız kırlarında beni üşüten, yoksul hissettiren...