Suskun Hüzün

Üzerimde rengi solmuş bir hırka Hırkamın cebinde hayallerim Umutlarım uçuşuyor loş bir odada Küskünüm kendime ve hayata Ne ben kendime verdiğim sözleri getirdim yerine Ne de hayat doyasıya güldü yüzüme Bilmem, geri getirdiklerim mi kaybolan ömrüm Gülmeyi yeni baştan öğrenebilir mi bu hüzün Gülemiyorum işte böyle suskun ve hüzünlüyüm