Sonun Başlangıcında

"iyi ki şiiri icat etmişiz yoksa ben bunları iç diyemezdim çıktığım en uzun koşudan bu yorgunluk durmasam bilemezdim" derken şiire sarılmışız bin bir umutla. Mecalsiz kaldığımız yorgunluk duraksamalarında, defterlerimizin, ceplerimizin kuytusunda bekleyen parça bölük sözleri bütünlemeye, ezgilendirip demlemeye çabalamışız. En dar günümüzde bile, "ihanet kocaman, diri dolanmış kavgamızın boynuna / utandırır şiiri" derken bile şiire sığınmışız. Şiiri birey için de, toplum için de kurtuluş olarak görmüşüz. Hayat neyi getirip koyduysa önümüze ve bizler neyi dayattıysak hayata, olup biten ne varsa ve ne edip işlemişsek, hepsi önünde sonunda dizelerde bulmuş yankısını. Şiire güveniyorum; çünkü içinde yaşadığım toplumun 2000 yıllık şiir geleneği bana hem cesaret hem güven veriyor. (Arka Kapak)