Peter Pan

Peter "Denizkızlarını, korsanları görmek isteyen benimle gelsin," dedi.
Bu arada annem, babam ve Nana bahçe kapısına kadar gelmişlerdi. Hemen odamızın camına
doğru baktılar. Doğrusu her şeyin yolunda olduğunu görüyorlardı. Görünüşte tuhaf giden bir şey
yoktu. Ama annem, havada uçuşan gölgelerimizi görmek için gecikmedi. Merdivenlerden
bağırarak, paldır küldür çıkarken "Çocuklarım! Eyvah başımıza gelenler," diyordu.
İş işten geçmişti. Annem, babam ve komşular, odamıza geldiklerinde yataklarımızın bomboş
olduğunu gördüler. Biz ise çoktan bulutların arasına ve gökyüzündeki yıldızlara doğru yol almıştık.
Kalbimde büyük bir huzur hissediyordum. Uçmak için cesaretin en büyük enerji kaynağı
olduğunu anlamıştım. Bütün gücümle bu enerjinin bitmemesi için uğraşıyordum. Gökyüzü,
yıldızlar bizimdi. Hepsinden önemlisi, hayallerimiz gerçek oluyordu.