Omnia Kuyusu

Yaprak yaprak dökülen kelimelerin saçları arasında gizlenen bir harfin çığlığı ile başladı bütün
her şey. Çevirdiği her sayfanın arkasında bir kan damlası bir kadının adı.

Hayalleri, dipsiz kuyunun merdivenlerini arıyor ve gerçek olacağına inandığı bir mutluluğu
bekliyor.

Gelmeyecek...

Ne yazdığım sayfalardaki dostluğum ne de her sillede ölen çiçeklerin kokusu hiçbiri hiçbir şey
bana geri gelmeyecek.

Sevmek, sevilmek gelmeyecek... Yatağımın başında bir başkasına ait duygular ile yeşeren
ümitlerim bana geri gelmeyecek.

Beyaz hayaller kurmak isterdim, beyaz bir sayfada abime sarılıp uyurum abimle bulutların
üstünde gökkuşağımızı çizeriz, diyerek kurdum bütün hayalleri...

Beyaz...

İçimizde, düşümüzde her zaman rahatlatan bir renk olarak bize ulaşır ama bazen ne siyah ölümü getirir ne de beyaz mutluluğu kiminin mutluluğu siyah rengin yalnızlığıdır, kiminin ölümü damarlarına karışan beyaz rengin pişmanlığıdır.