Metanoya

Suyun ışıltılarında mı gizli kırgınlıkların uykulu günbatımları. Hangi kuş daha az acımasız, hangi ezgi daha az kırgın kendine ve kör sabahlara. Yaralar Zap suyunun ışıltılarında yitirmişler kimsesizliklerinin en derin uçurumlarını... "Git dedi; kendini çok sevdirmeden" ve gittim. Hani o güzel dalyanların küçük kızı gözlerinde. Hani o sevenin sevilmeyen sevgisi. Hadi bana söyle. Neredeydin bunca karanlık tünellerin kirpiklerinde yıllar boyunca. Yıllar yılları kovaladığında neredeydin. Varlığımın sıcak esintisiyle mi üşüyordu gözbebeklerin. Kıvılcımların kızıl çilesiyle sönmedi ki zaten ateş dağ başlarında ve bir de duman sesleri karıştı toplumsal yabanlılığımıza. Yalnızlık yeni bir bakış ve yakarıştı belki de yeryüzüne. Gel bana gel ve uyu diyor "doğa ana" dizlerimde. Bir ben kendini inkar etmeyenim, en işlevsiz komşularımla... Gel bana gel...