Mendilim Sende Kalsın

Fırat biliyordu ki; bundan böyle, söylenmesi gerekenler hiçbir zaman söylenemeyecekti, mahremiyetlerin yırtılacağı gün asla gelmeyecekti, Figen'in boncuk gözlerine dolacağı bir geceyi yaşayamayacaktı. Adımları küskündü. Ürperiyor, üşüyordu çıplak ağaçlar gibi. Duygularına daha komut veremiyordu. Bir eli havada donup kalmış, diğer eliyle yüreğinin düğmelerini ilikleyemiyordu. Nasıl da kurumuştu güleç bahçeleri... Kara kirpikli şafaklarda Figen'in hayali doğuyordu gözlerinin önüne. Figen, bir şelâle gibi dökülen gülüşünü unutmuş, çeşme başında güğümüne su dolduran köylü kızı gibi beyaz ellerini göğsüne sokuyordu. Sen bilirsin, diyordu ipek kadar yumuşak sesiyle. Sen bilirsin, seni sana bıraktım!