Koyu Mavim

Hayat kelimesini acılarımız ve çürümüş benliğimiz esir almışken neden hala acı çekmeye yara almaya tükenmiş vücudumuzu zorluyoruz ki? Zorlamak zorunda hissediyoruz tıpkı yıllar öncesinde kalbime giren maviliğin benliğimi esir almaya başlaması gibi.

İzin veriyoruz bizi bitirmesine sevgi kelimesinin anlamını unutturmasına rağmen bir umut var ediyoruz çünkü biz kendimizi çok güzel kandırıyoruz hatta en güzel kandırmayı kendimize yapıyoruz yalanlardan var ediyoruz hayatımızı bizi hiç bırakmayacak gibi bağlanıp güvenimizi hiçe sayıyoruz zar zor tamir ettiğimiz kalbimizin tekrardan bozulmasına izin vererek en büyük aptallığımızı yapıyoruz biliyoruz aslında bir gün biteceğini her zaman bittiğini ama olmaz diyoruz o beni bırakmaz ki belki de kendimizce çok seviyor beni diyoruz.

Bizi engellemeye çalışan beynimize benliğimizi bir hiç uğruna veriyoruz sorgulamadan kalbimizi ilk seni seviyorum dediğinde onun eline vermişizdir zaten sonra bizi terk ediyor yaşam organlarımızı bir bir çürüterek.