Kızıl Düş

Buz tutan şehirde camdan dışarı bakıyorum, lapa lapa kar yağıyor yüreğimin odalarına,
üşüyorum. Sözlerim boğazımda kalıyor anne...
Güzel memleketim Aluşta anılarla birlikte canlaniyor zihnimde ve özleyen şehrin ruhu çağırıyor
uzaklardan...
Aluşta'da sokağın sürgün izlerine bakan yaşlı nineler, dedeler; mütemadiyyen sürgünün buruk
izlerini taşıyan çocuklar, şehrin batan güneşinden habersiz oynuyorlardı.
Kırım yabancı nefeslerde üşüyor, kendi insanının nefesini, sesini, ruhunu özlerken kendi
insanının ardından çaresiz ve öksüz hissediyordu tüm şehir...