Kırık Kapılar

Yağmur artık dinmeye başlamış, gidişi kabullenmiş kader karşısında boynunu bükmüştü. Hava şartları başta korkutmuştu gelen misafirleri. Ayrılık bir gelin gibi süslenmiş ve bekliyordu Tahir'i. Kapılar kapanmıştı artık mutluluğa gülücüklere, sevgilere...

Elinde olmadan gözyaşı selini akıtıyordu, yaralı yüreğine ayrılığı gömen bu anne. Sanki ayrılığa değil de içten gelen vicdan azabına ağlıyordu. Kanı donmuş gibi bakıyordu bu direnmek için içinde savaşlar kopartan baba. Babalık görevini yerine getirmeye çalışıyordu. Hani babalar ayakta durur sözleri vardı ya işte onları yerine getiriyordu, yılların ömrünü acılar ile doldurduğu bu dev adam.

Kesik kesik ağlıyordu. Kardeş acısını içine yerleştirmeye çalışıyordu gençliğin başında olan ve ağabeylik görevini layığı ile yerine getiren bu delikanlı. Oda oldukça üzülmüş engel olmamak için bu ayrılığa, içinde nefret ile karışık bir duygu oluşturmuş ve bu duygu gittikçe büyüyüp içinden çıkılmaz bir hal almıştı.