Kevakib

İkinci gelişim bu şehre.
Hayatı anlamlandırma denemelerimden yılgınlığa uğradığım, sahiline sığındığım
denizin dalgalarına kucak açtığım yıllar. Ümitlerimi sunduğum insanlardan bir
karadeliğe tıkılma tehditleri almıştım. Yalnızlık bakıyor, aşka mutedil bir tercüme
olmaya çalışıyordum.
Kendime ait bir şeylere tutunup yükseklere açılma gayesindeydim.
Azimliydim. İnsanlardan korkuyor,
çocuklara tedbirliydim. Kafesinde umarsız haliyle sohbetime katılan kuşum kadar
rahat olamıyordum bir türlü. Zamana bir menfez açıp, kendimi anlamsızlık ve yücede
kaybetmeliydim. Bir nevi amok koşucusu suretindeydim, fakat zarar veren ben
değildim.
İstanbul'un kuşlarını, dalgalarını, havasını bu küçük şehre tercih etmemin bahanesi,
sen olmalıydın. Her şeyden kaçtıkça sana yakınlaşmamın bir açıklaması olmalı.
Gözlerini çok özlemiştim.
Saçlarını. Sözlerini...