İçimizdeki Issız Mahşer _{Düş Gücüne Hudut Çizemeyenlerin Kitabı!}

İçinin yangınları bir gün söner. Acıların küle dönüşür. Yok olup gider. Çoraklaşmış topraklarına yağmurlar yağar. İhya etmek istediklerin yeniden filizlenir. Yaşamak için, yaşatmak için karanlıklara güneş olur doğarsın. Eğer düştükten sonra yeniden ayağa kalkmasını bilirsen bir gün sen aydınlatırken tüm kör karanlıklar bir kere daha kaybeder.

Son menzile vardığımda, son gözyaşım kuruduğunda, son çiçeğim solduğunda, son anımı yaşamaya yaklaştığımı düşündüğümde; sonsuz erk sahibi, beni kendisine kul olarak layık gören Allah'a olan güvenim sonsuzdu. O bana asla tükenmediğimi yalnızca sabretmem gerektiğini hatırlatırdı. Onun benim için sakladığı güzellikleri bilemezdim. O yüzden Allah için sabretmem gerektiğinin farkındaydım.

Herkes konuştu. Sen susmayı tercih ettin. Susmanın da anlatacakları vardı, bilirdim. O yüzden senin sustuklarından haykırmak istedim. Yeryüzündeki ve yeryüzü dışındaki bütün güzellikler seni bulsun; çünkü sen bunu fazlasıyla hak ediyorsun...