Güz ve Göç

Kendi derimi yüzüyorum,
Dara çektiğim ruhumun meydanında.
Atomlarıma kadar çırılçıplağım.
Ruhumdaki acıyı tenime tattırıyorum.
Tenimdeki acıyı da ruhuma...
Derimi tuzluyorum,
Kokmasın, çürümesin
Belki tekrar giyerim.
Tenim, boşalan kanımdaki acıyı,
Hiçlik denizine akıtıyor.
Zaman ve mekân
Anlamsız birer ikiliye dönüşüyor
Ben, yeniden var oluncaya kadar bende.