Gülüşün Düştü

giderim düşer yollara gecenin içinden gidişlerim kaçak gülüşüme saklıyorum seni ardımda ellerinin küsen sıcağı pencerendeki mahzun bakışına dalıyorum yine zımpara kâğıtları elinde siliyorsun kalın çizgilerimi laciverde kesiyor gece öfke alıyor sabahım yaralı gidişlerinden alıyorum sesini kalkıyorum yerimden incinmişsin dünya böyle en yakın gittiğin yerden dönersin en yakın bildiğinden uzak içine düştüğün kedere gülersin bir elin kalbime gider diğeri içinin sızısına kalsın bu dört duvar arasındaki bakışım sana elime tutuşturduğun sevimlilik kaç kişilik düşüp parçalansın gördüğüm bu tükenmişlik gitsem giderim eline aldığın vicdanına sesim dur desin beyaz donlu bir adam geçirmiş urganı boynuna karanlıkta farların aydınlattığı zamana sen kendine yanarsın o içine aldığı evlat acısına en usturuplu küfürdür söylediği meydana