Evrengiz _{İçerideki Havalar}

Birkac yıl once babamla Mamak'ta kaldıgımız evi gidip ziyaret etmistik, henuz yıkılmamıstı. Babam hemen her seyi hatırlıyor. Annemin dedigine gore bizim kaldıgımız evin bitisiginde Behice Boran kalıyormus. Zaten birine adres verdiklerinde "Mamak'ta Behice Boran'ın evinin yanı" diye kayıt duserlermis. Ilginc, nereden nereye? Annem ilerlemis yasına ragmen orada yasadıklarını unutmamıs. Guzel gunlermis...

Eve gelince dısarıda olan her seyden koparım ben. Ev sanki dezenfekte edilmis bir ozel alan gibidir. Dısarının kiri, pası ve cumle yukleri hemen kapının onunde bırakılır. Ayakkabılar bizde hala kapıda cıkarılır ve sokakta giyilen her neyse onunla iceride hicbir adım atılmaz.

Ev dedigin coluk cocuktur, nefesinin seninle birlikte her zerresine dokundugu esyadır, icinde kendini guvende hissettigin bir ortamdır.

Oyle iste, aksamları kendimi eve attıgımda orada beni karsılayan huzur sanki kat kat sıralanmıs, oyle beklemektedir. Artık ev de dort duvar arasında bir yerdir ama asla mapushane degildir. Iste "evrengiz" dedigim de benim ev hikayelerimin yasandıgı sevimli duraklar icin kullandıgım yeni bir adlandırmadır. Zaten "sehrengiz"e de ancak "evrengiz"den gidilir: Ev-re-n-giz.