Dönüş

İzmir'e giren ikinci süvari birliğinde Üsteğmen İsmail ve Başçavuş Bekir Pehlivan da vardı. Vatan kurtulmuştu artık, mutlu bir gelecek bekliyordu bu kahraman askerleri. Onlar ki yedi düvele karşı savaş vermiş, birçoğu vatanın bağrına kanlar içinde düşmüştü. İsmail, atının üzerinde kortej kenarından halka el sallayan Bekir Pehlivan'a baktı. Gözleri zafer sevinciyle coşkuluydu. Atının üzerinden gittikleri yönde uzanan denize baktı. İzmir Körfezi'nde, sular durgundu. Hafiften rüzgarla oynaşarak hiçbir şey olmamış gibi günü yaşıyordu. Çevrede genç bacılar, anneler, amcalar onlara kucak açarak bu muzaffer orduyu bağırlarına basıyorlardı. Birden içine bir neşe doldu İsmail'in. Gelecek onlara gülümsüyordu. Her şeyden öte onların güvendikleri bir Gazi Mustafa Kemal vardı, bu zaferin önderi. Ve kendi kendine, onun şarkısını söylemeye başladı. Mustafa Kemal'in o umutsuz yolculuğunda, Havza'dan Amasya'ya giderken söylediği şarkıyı... Dağ başını duman almış... Gümüş dere durmaz akar. Güneş ufuktan şimdi doğar... Yürüyelim arkadaşlar...Sesimizi yer, gök, su dinlesin.... Sert adımlarla her yer inlesin!... Sesimizi yer, gök, su dinlesin... Sert adımlarla her yer inlesin, inlesin! Bu gök, deniz nerede var? Nerede bu dağlar taşlar? Bu ağaçlar bu güzel kuşlar? Yürüyelim arkadaşlar...