Devşirme

Kapının önünde birçok adam peyda oldu. Kapıya bir tekme vurdular ve samanların altından beni kolumdan tutarak sürükleye sürükleye bahçeye çıkardılar. Simon amcanın dediği felaket işte gelmişti. Etrafımda bir sürü koca kavuklu, iri yapılı, pos bıyıklı insanlar vardı. Ben bunlara korkak ve ürkek bir gözle bakarken evden avazı çıktığı kadar bağırarak, annemin bir ok gibi fırladığını, bana doğru koştuğunu istedim. Kuvvetli bir el bileğimi yakaladı. Birkaç kişi de koşmak istedim. Kuvvetli bir el bileğimi yakaladı. Birkaç kişi de annemin önüne dikildi. Annem bu adamların önünde diz çöktü. Ağladı: - Çocuğumla iki dakika konuşmama müsaade ediniz... Diye yalvardı. Adamlar birbirlerine bakıştılar ve bileğimi tutam kuvvetli kol gevşedi, beni serbest bıraktı. Koştum, anneme sarıldım. Ben de ağlamaya başladım. Maria da kapının önünde ağlıyordu. Annem hıçkıra hıçkıra şu sözleri söyledi: - Yavrum!.. Sevgili evladım!.. Unutma ki sen Macar´sın... Ve soyadın Zoltan´dır. (Arka Kapak)