Destan

Bedeninin arafında sıkışıp kalmış, ruhu ikiye bölünmüş bir adam ve her iki yaralı ruha da şifa olacak bir kadın...
Ben Devran,
Kaleminden satırlara aşk damlayan. Dününü bir avuç külle sonsuzluğa uğurlayan. Kalbinin atışını hiçe sayan, canı yanan yarasında tuz basan, yitik Devran
Ben Destan,
Devran'ın bittiği yerden başlayan. Kalemi kırıp eline silah alan. Yarınını bir karış toprağa koyan. Kalbini söküp atan, can yakan, yaraları kanatan, acımasız Destan...
AŞK KURŞUN GİBİ; HEDEFİ BELLİ, HIZI BELLİ, İZİ BELLİ.
BİR KERE İZİNİ BIRAKTI MI ÖMRÜ BELLİ...