Çocukken Ben

Babamın ölümünden sonra çocuk olmayı bıraktım. O zaman dört ya da beş yaşındaydım.
Babamla birlikte çocukluğum da öldü. Aranızda bileniniz var mı bilmem ama... Kaybolan
çocukluk gökyüzüne benzer. Üstünüzde asılı durur hep. Ya fark etmeden altında yaşarsınız, ya da
ona ulaşamamanın özlemiyle, engin maviliğini seyretmekle yetinirsiniz.
Kaybolan çocukluk, bazen de kıyıya vuran dalgalara benzer. Yakalamak istersiniz fakat her
seferinde avuçlarınızın arasından kayıp gider. Çok zaman da doyasıya yaşamadığınız gönül
toprağınıza yağmur bırakan bulutlara benzer. Serinliğini hisseder, içine dalıp kana kana yaşamak
istersiniz fakat her defasında pişmanlıklarla kendi içinize dönersiniz.
Kaybolan çocukluk; tıpkı ışık ışınlarının yarattığı seraba benzer. Sizi hep yanıltır.
Yaklaştım, yakaladım dersiniz ama onu asla yakalayamazsınız. Ve her seferinde gönül
kırıklarıyla dağılmış çocukluğunuza döner, bir başınıza kalakalırsınız; ama umut hep yaşar!