Çat Kapı Hayat

"İyi diyelim, iyi olalım." sözünün tesir etmediği, inandırıcı gelmediği günlerin tam ortasında, etrafı
düşman tarafından kuşatılmış, sindirilmiş, aç bırakılmış, güçsüz ve bitap bir haldeyim. Yorgunum.
Duygularım, otuzuncu kata çimento torbası taşıyan bir işçinin beli kadar bükük, alnından
yanaklarına akan teri kadar çaresiz. Hayatın değil, insanların yorduklarındanım ben. Sevmesini
bilmeyenler, sevilmeyi hak etmeyenler yıprattı, küçücük dünyamda kocaman yüreğimi. Haykırmak
istiyorum. Uyumamak için yastığımı dikleştirip sırtımı yasladığım yatağımdan çıkıp pencerenin
kenarına varmak, pencereyi ardına kadar açarak beyin travması geçirmek üzere olan kafamı dışarı
çıkarıp "Yeter artık, yeter! Yeni bir hayat istiyorum!" diye avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum.
Fakat biliyorum, gırtlağımı yırtarcasına yapacağım bu haykırış, yan odada uyumakta olan annemden
başka kimsenin umurunda olmaz. Aksine, gecenin bir vaktinde neden çığlık attığımı merak
edeceklerine, yaptığım vakitsiz gürültünün açtığı rahatsızlıktan şikâyetçi olur bu feryadımı duyanlar.
Duyarsızlık hastalığına tutulmuş bir toplumun içinde yapacağım bu sesleniş, elimden tutan biri
olmazsa daha da çabuk bir girdabın içine çekilmemden başka bir işe yaramaz.