Çanta

Kapının diğer tarafında, bağırarak konuşan insanların sesleri beni yeniden uyandırmıştı. Ne zamandır burada olduğumu hiç bilmiyordum. Zaman kavramı benim için çoktan yok olmuştu. Beynim, öylesine durmuştu ki bağrışmalar algılayacağım bir sese dönüşmüyor sadece boğuk sesler duyuyordum. Kapının diğer ucunda bana yardım edecek birilerinin olabileceğini düşünmüştüm. Gücümü son bir kez toparlayıp İmdat! Diye haykırdım. Üzerime yığılmış bir karabasan çığlıklarıma engel oluyordu. Çığlıklarımı neredeyse ben bile duyamıyordum.

Biraz sonra o boğuk seslerde kaybolmuştu. Daracık odaya çöken sessizliğin içinde, kaybolan hayallerimle baş başa kalmış, gözyaşlarımın sıcaklığıyla yeniden uykuya dalmıştım...