Boşluğun Çağrısı

Sevdiği adam artık bir nefes kadar yakındı ona. Kapının tokmağına elini dokundurdu, kalbi hızlı hızlı
atıyordu, yüzü kar gibi beyazlaşmıştı. Yüzünün soğuk terlerinde ölü ifadesi vardı. Yüz ifadesinde
morgdaki bir ceset gibi beyaz ve soğuk bir ifade... Sevdiği adamın kokusunu içine çekiyordu hızlı
hızlı ve sessizlik çökmüştü karanlık dünyasına. Ne bir papatya kokusu ne de sessizliğin tatlımsı
esintisiyle esen rüzgâr vardı, sadece yüreğini tutuşturan bir acımsı hikâyenin satırlarına
dokunuyordu bakışları. Hayatın zemheri kışı ona çok şey öğretmişti, mutluluğun olmadığı ve acının
ön saflarda yerini aldığı yıldızsız bir dünya, hapishaneden farksızdı. Kapının önünde bu düşüncelerle
kalakalmıştı. Ruhunun derinliklerinde olan güzelliğinin solmasına mı yansın, yoksa yamaçların zorlu
yokuşlarına mı? Kapının tokmağına eliyle dokunurken kafasında biriken duygular, gökyüzüne
bulutlar toplanıp yağmur yağacak gibi, gözlerinin çapağında damlacıklar birikiyordu. Geçmişin
özlemleri yüreğinin derinliklerinden bir boşluğa sürükleniyordu.