Ayakkabımın Teki

Tarifsiz bir boşluğun kollarında zaman acılaşıyor, kar, yağmur sularıyla daha da zenginleşip heybetine heybet katan Murat Nehri usulca akıp gidiyordu uzak denizlere. Kara günler, beyaz geceler, öfkeli hayatlar, zamansız göçler Yollar uzun ve çukurlu, hayat kısaydı. Acılarla örülmüş Kaç veda daha yaşanacaktı Kaç yol ayrımı kalmıştı Zamanın ince telinde Kim bilir, kim bilir Kaçıncı yol ayrımındaydık yaşamın Dünya daha nelere gebe kalırdı Kim bilir nelere