Aslında Hüzün ve Hep İstanbul

"Hüzün aşkın ta kendisiydi''
Sen mavi nedir bilir misin?
"Bazen gidemediğin yerdir senin kentin.''
Şiirimizi kaybettik.Şiir yaşamaktı oysa.
Artık bir sümbül kokusunda ''aşkın kentine'' varabilirdi.
Deniz kavuşmayı beklerdi çünkü deniz ''kavuşulandı''
Üsküdar meydanını arkanızda bırakıp fıstık ağacına doğru ''yolu yüklendiğinizde''
"İstanbul ve Yitik Zamanlar''
Muhtaçtı duygular sonbahar yapraklarında sürgün eden sevgilere bir yudum su gibi...
"Gidenlerin'' aceleyle bıraktığı ya da belki bir hiçliğin kıyısında unutulmuş üzeri yosun tutmuş toprak saksıya takıldı gözleri.