Aşkın Yusuf Rengi

Evvel aşk denildi ahiri aşk edildi. Ben aşk. Ne yaşandı ise Rüya görücünün rüyasında başında da ben sonunda da ben. Söylenecek son söz yine ben. Yusuf renkli bir rüyayı sunak eyledim de sunuldum nasibi olanların gönlüne.

Son dem şimdi. Kalemin son damla mürekkebi. Son nazar satırlara. Sevgiliden de kendinden de vazgeçiştir bu dem. Dumanı bile olmayan özlem ateşinde yanma vaktidir. Hüzün bile değil mi ki benimle güzeldir; o vakit yalnızca benim narım dokunduğum her yüreği yakmaya muktedirdir. İşte tam da bu hikâyede; Rüya görücünün hem kendisine hem de görülen rüyanın kendisine dönüşürken ben; aşkın en iffetli rengine; Yusuf rengine ayna kılındım. Ben AŞK. Adım aşk özüm lillah. Vakit şimdi sükûta dem tutma vaktidir. O da gayrısı mümkün olmayan surette aşk ile...