Arfe

Evden çıkmak o sırada yağmurun yağması. Ana caddeye yürümek. Ya da dört yol ağzına ve ışıkları beklemek. Beklerken yolun üzerinde yansıyan ışıklarla yürümeye başlamak. Ve aklımda, hiç kimse hakkında, hiç bir şey düşünmemek. Şimdi vakit öyle hızlı geçti ki. Saat sekiz otuz. Arka arkaya çok farkındayım bulunduğum yerin. Kısa sürede bir şey yapmaya çalıştım, sonra bir başka şey daha, sonra bir şey daha. Sonra durdum. Yazı yazdım. Zaman olduğundan daha hafif. Evden çıkıp, caddeye yürüyüp, o sırada üşüseydim, yağmur başladığı için ne kadar sürerdi yol. Adımlarım. Ve biriyle konuşsaydım.Onun anlattıklarının, gerçekten neleri anlatabildiğini ya da anladığımı, konuşsaydım Zaman ağır ve kimbilir kadar uzun süredi. Konuşmaların sonunda, konuşmalcılar mikrofonun bulduğu masand, kendi aralarıda konuşarak.