Kırmızıyeşil

"Sus ne olur sus." diyerek, yanına diz çöküp sarıldım. Ağlıyordum. Acıyordum ona. Ama kendime de acıyordum. Bu duygu beni kahrediyordu. Utanıyordum. İkimizin varlığı şu koca evrende fazlalık gibiydi. O gece hiç uyumadık. O kendine güvenen saygıdeğer, muzip kadın gitmiş, muhtaç dengesiz, sinir bozucu bir kadın gelmişti yerine. Ben? Ben yılmıştım. Bu yaşananlar... Günler onun gel-gitlerine endeksli... Sabaha doğru atölyedeki çekyatın üzerinde biraz dalar gibi oldu. Ben, yere uzanmış uyukluyorum. Bir mırıltıyla gözlerimi açtım. Yataktan sarkmış, yanağımı okşuyor. "Geçecek... İnanma onlara... Sakın. Sakın! palavra! Hepsi gececek. Yok maniymiş de yok depresivmiş!! Cezbeleniyorum ben. Kimse bilmiyor. Bir bok anlamıyorlar da ondan" dedi ve duvara doğru dönüp büzüldü. (Arka Kapak)