Kimliksiz Asalet

Bu romanda; insanların mecbur kaldıkça her koşulda şartlara göre evrildiğini
göreceğiz...
18 Yaşım Ölümün eşiğinde her yanım kan kokuyordu. Her defasında Azrail benden
vazgeçiyordu. Yargılanıyordum, yeniden düştüğüm koğuşlar ya çok soğuk, yâda
cehennem sıcağındaydı. Bana ait Bir kimliğim yoktu. İnsanlığımın asaleti vardı.
Ölmek hak, öldürmek Suçtu. Bir çocuk için delirmiş bir annenin varlığı ne kadar
ürkütücü olsa da, istismara uğramak kadar korkunca hiçbir şey yoktur...
Cemalim, Emekliliğinin tadını çıkarmasına az kalmışken, Bütün Annelerin elleriyle
onu zevkle boğuyordum. Kuş gibi çırpınıyordu. Ellerimin arasında sadece bir defa
soludu son nefesini. Gözlerimin içine bakıyordu. Ve ben ona bütün çocukların
gözleriyle bakıyordum. Cemali bir solucan gibi kaydı ellerimin arasından.
Ayaklarımın dibindeydi günahkâr bedeni. Gülümsedim. Huzurluyum, onun sapkın
hayatına son verme heyecanı beni keyiflendirdi. Cemali, artık sonsuza kadar emekli.
Gittiği cehennemde istirahat edeceğini sanmıyorum.