Karen-sarı Papatya Dağları

... durulamıyoruz, bileğimizden burulu ağrılardan. vuruluyoruz hep utangaç yanımızdan. sırma köşkünü seller bastığında aşkın gecekondusuna sığınan toprağının anasını yarinin gözlerinde satar. alır aklını bu devran ki her an solunan sadakatin sularına kendini salan canın rüzgarırdır dolar dalgalara. kurur dudak, çeker kendini sessiz zamanlara. yaprak kurur, sevdikçe insan yaslanır insana toprak.. pişman kızıllığımızda soluyoruz perdelerden menekşeler toplayarak. ... mihnetini unuttuğumuz aylardan ortadan kaldık. küldük aslında, bırakıldık taşlar arasında kuruyuşumuz inanın ki kendi kızıllığımızda. (Arka Kapak)