İnsanın Özündeki Sevgi

Günümüz insanının problemleri, ekonomik ve maddi olmaktan daha çok insanî boyutludur. Bugünkü nesiller, insanî melekelerini tam geliştiremediğinden dolayı muzdarip, ilahî nimetleri insanca paylaşamadığından dolayı rahatsız, sevgi fakiri olduğundan dolayı da endişeli ve tedirgindir. Eğer günümüzün düşünce mimarları yeni bir dünya kurmayı planlıyorlarsa, bu dünyanın harcı mutlaka sevgi olmalıdır. Evet bu yeni dünyanın insanları, canlı cansız tüm varlığa sevgi ile yönelmeli, herkesi ve her şeyi sevgi ile kucaklamalı, gözlerini açıp kapayıp sevgi mırıldanmalıdır. Sevgi insanı, herkesten evvel kendini düzeltmekle işe başlayan, bunu yaparken de herhangi bir beklentiye girmeden, evrensel ahenk adına önemli bir adım attığına inanan hakikat eridir. Bu hem çok zor, hem de oldukça kolaydır. Zordur, zira insanî kıvam ister; kolaydır, çünkü onu gerçekleştirmenin dinamikleri sayılan inanma ve her şeyi şefkatle kucaklama hassası zaten bizde mevcut. İslâm'ın ruhanî derinliği bu konuda bizim için tükenmez bir hazine sayılabilir. Bu hazine çok iyi değerlendirilerek yeni dünya mutlaka sevgi ve diyalog üzerine kurulmalıdır. Zaten sevgi bizim toplumumuzun en bariz vasfıdır. Eğer her gün çevremize, sonra da derecesine göre bütün varlığa karşı sevgimizi biraz daha artırır ve nefretlerimizi de azaltabilirsek, şimdiye kadar bir türlü gerçekleştirilemeyen sımsıcak ve yumuşak bir dünya elde edebiliriz.