Eylülde Yıkım

Yüzü düştü ve başını öne eğdi. Ona doğru eğilince usulca ağladığını fark ettim. Gözyaşları süzülüyordu, yüreğim
dayanamadı, ben de ağlamaya başladım. Hemen çantamdan bir mendil çıkararak küçük Murat'ın masumca akan
gözyaşlarını sildim.
Murat güzel kardeşim, asla umudunu kaybetme. Baban mutlaka gelip sizi alacaktır. Sakın ha pes etme olur mu?
dedim.
Dışarıdan baktığınız insanların dünyasına biraz da içeriden bakmak istemez misiniz? Hayatın herkese adil
davranmadığını bir kez daha gözler önüne seren eser, tamamen yaşanmışlıkların olduğu röportajlar ve anılardan
ibarettir. Şimdi koltuğunuza yaslanın ve Eylülde Yıkım'ı açıp sayfalarını karıştırmaya başlayın.