Bağrı Yanık Ömer

Ömer boynunu bükmüş, gözleri nemli babasına bakıyordu. Efenin fazla zıttına gitmenin iyi olmayacağını çocuk aklı ile anlamış; korkudan sesini çıkaramıyordu. Dizleri titreye titreye gitti, iç avlunun kapısını açtı, dışarı çıktı. Ama bağa doğru yürümedi. Orada, kapının yanında oturup başını duvara yasladı. Dokunsalar ağlayacaktı.